WE-DUWEN

Laatste berichten in onze blog

Blog

Allerheiligen

28/09/2024
TOEN...28september 2013

Sang verjaart 11 dagen na Pauline… of is hij nu niet meer jarig? Wat ik zelf niet kan begrijpen, vraag ik tegenwoordig aan mijn kroost, zij hebben daar meestal een eensluidend antwoord op. "Als je dood bent dan ben je niet meer jarig", zegt Maxime. "Je eet geen lasagne of tiramisu meer", vervolledigt Louise. "Dus vieren we de verjaardag van papa niet meer?", concludeer ik. "Papa, dat is iets anders, die is er niet meer bij, maar ik heb wel een verjaardagskaart van hem gekregen", triomfeert Pauline.
Onze conclusie : papa is er niet meer, maar hij zou het wel leuk vinden als we toch zijn verjaardag vieren! Sangs lievelingseten wordt gemaakt en zijn beste vrienden worden uitgenodigd. Maxime laat zelfs een reuzeleuk weekendje met vrienden aan zich voorbijgaan omdat hij thuis wil zijn op zaterdag. We herdenken Sang zoals hij was, door te genieten met vrienden, een goed gesprek, plezier te maken en lekkere dingen te eten. Het is een leuke dag, waarvan ik zeker ben dat Sang op zijn manier, waar dan ook, geniet, net zoals wij.
Hebben jullie dat ook dat je jezelf soms afvraagt waarom je nu juist op die persoon verliefd bent geworden? Net die man, op dat moment? Het is zeker niet de bedoeling om de eerste liefdeskriebels van Sang en mij te omschrijven, maar wel één van onze gemeenschappelijke kantjes. We waren beiden mensen van" traditie."Zo is er bij Sang de traditie gegroeid om, bij de vrienden, met je eerste glas te toosten terwijl je één oog bedekt. Hilarisch want je hebt geen dieptezicht. Op deze wijze duurt het wel eventjes voor je met je glas tegen ieder ander glas hebt geklonken en daarbij ook iedereen in de (het) o(o)g(en) hebt gekeken. Sang was zot van mijn lasagne en van de tiramisu van een vriendin des huizes. We eten heerlijke hapjes en natuurlijk lasagne van het huis en tiramisu van Veerle. Het geeft me een goed gevoel dat iedereen erbij is.
Sang zou ook Sang niet zijn als hij niet voor de zesde keer 36 was geworden. Het was ieder jaar zijn grapje. Sinds 2008 vroegen de kinderen : "Papa hoeveel jaar ben je vandaag?" Sang antwoordde vijf jaar op rij steeds hetzelfde :" 36". Waarop de kinderen antwoordden : "Papa, dat is nu de tweede, derde, vierde, ... keer dat je 36 wordt."Lieve Sang je bent voor ons voor altijd 41 en voor de zesde keer 36 geworden, we missen je enorm en denken aan jou. (paragraaf uit mijn boek: Weduwe op eigen wijze)

In memoriam

                  Nieuwjaarsbrief voor 2024

19/10/2023 Dag van kom op tegen kanker

SANG 28/09/1971- 28/09/2021

Normaal lukt het wel met taal,
vandaag vind ik geen verhaal.
Een woord dat niet past...
Wordt met Geburtstag en Birthday aangepast.
Blij dat je een halve eeuw geleden werd geboren.
Dankbaar dat we elkaar zestien jaar konden bekoren.
"Love you where ever you are, sending lots of kisses upon a star"

Nieuwjaar 2021

 Met oud en nieuw is het de traditie dat ik iets schrijf op mijn blog.  Deze keer vertel ik graag een sprookje: "De laatste droom van de oude Eik". HC Andersen had het toen reeds begrepen dat tijd iets tijdloos is.
We hebben het allemaal al meegemaakt, we amuseren ons  en de tijd vliegt voorbij. Terwijl als we een rotklus hebben, voor mij is dat met verve de vuilniszakken buiten zetten, de tijd wel eeuwig lijkt te duren. 
Zo lijkt het alsof Sang er gisteren nog was en wordt het iedere jaarwisseling pijnlijk duidelijk dat het niet gisteren maar eergisteren was. 
https://youtu.be/5_-RbIQcyc0

 

28/09/1971

Mijn ventje voor altijd eenenveertig. Dankbaar dat je geboren bent, subliem om je vrouw te mogen zijn. Ik volg nog steeds je raad die je me gaf voor je Elders moest gaan: "Doe verder op jouw manier." Lieve Sang: "Ik voel je steeds dichterbij. "Mijn cadeau voor jou en iedereen die het graag weten wil. Een gedicht uit mijn tweede boek: Weduwe op Eigen wijze. De data voor de boekvoorstellingen volgen snel!

WE ZIJN TOCH NIET?

Aanwezig "zijn" door afwezigheid
zo voelt het na al die tijd.
Jij je ik, ik m'n mijn
gemis of zielenpijn?
Aanwezig zijn door afwezigheid,
absurde realiteit...
Samensmelten, zielendelen,
liefde voelen, smarten helen
Je vinden in aanwezige afwezigheid
door samen in aanwezigheid,
afwezig te "zijn."

Tot Altijd,
Nadia

ME - MYSELF AND I

Mei 2020

Het is een tijdje stil geweest op mijn blog...Ik deelde af en toe een leuke post op de grootste bubbel die er bestaat: "bubbelboek." Van mezelf kwamen er weinig zinnige woorden op mijn scherm, ik liep kregelig, het voelde aan dat ik hele dagen niets deed. Ik huilde als de kraan in huis lekte of gewoon omdat ik het triest vond dat ik alweer verdriet had.

Er is een woord voor mijn bovenstaande inleiding: "zelfmedelijden." Alleen al de gedachten aan dat woord zorgen ervoor dat mijn Innerlijke Zelve zich strijdvaardig klaar maakt tegen... Tegen wat? Iedereen is zo lief de laatste weken, troostende woorden doen deugd: "Het is vast niet makkelijk om in quarantaine te leven met jullie viertjes...Afstands ondersteuning via PC is niet evident als je leerling niet kan lezen noch Nederlands kan/wil spreken...De cursus komedie zullen we even uitstellen, je hoeft niet via de ene of andere digitale praatdoos deel te nemen... Gaan we samen wandelen..." Daarnaast zijn er nog de deugddoende whatsapp berichtjes, dagelijkse (soms nachtelijke) chat berichtjes... Indien ik dat nog niet heb gezegd, ik ben hier heel dankbaar voor. Op een avond krijg ik een lied doorgestuurd van een vriendin, omdat ze weet dat ik van muziek hou schrijft ze erbij. Het is prachtig, mijn Hartelijke Zelve, zolang onderdrukt door mijn Innerlijke Zelve, komt naar boven....De hele tijd heb ik me laten leiden door mijn Innerlijke Zelve, die ervoor zorgt dat gedachten automatisch mijn hersenen passeren en in één van de kronkels blijven hangen. Mijn Hartelijke Zelve is veeleer het" innerlijke kind" in mij, dat voelt. In deze tijd met het extra handen wassen, afstand houden en het risico voor besmetting voor mensen met een zwakke gezondheid, denk ik terug aan hoe het was toen Sang ziek was, ik voel de spanning, de angst. "Hoe zal het zijn als ik vandaag de ziekenhuiskamer binnenstap" Als hij thuis is was de steriele voeding, het afwassen van de boodschappen in glazen potten, niet kunnen gaan werken voor besmettingsgevaar voor Sang... Ik was nog een keer mijn handen, probeer terug zo steriel mogelijk te leven..."Kon ik het nog maar voor Sang doen flitst er door mijn hoofd." Hoewel de angst en de voortdurende spanning in deze tijd verschrikkelijk zouden zijn. Ik mis die tijd niet, Sang dit opnieuw aandoen zou onmenselijk zijn. Ik denk liever aan de goede tijden aan zijn pretoogjes, het boeket bloemen of een ander cadeau dat ik "voor" of "na" Moederdag kreeg omdat hij daar altijd een plausibele verklaring voor had, om het niet op de dag zelf te geven. Als ik daarover zeurde zei hij:"Je hebt vandaag mijn extra liefde, mon amour." In die zin zetten onze drie erfgenamen de trend verder: "Gelukkige Moederdag mama, je cadeau is op komst, maar we zullen vandaag extra lief zijn!"
Tijd voor mijn Hartelijke Zelve om eens een ophelderend gesprek te hebben met mijn Innerlijke Zelve. Frisdrank, koffie en alcohol zijn verbannen uit mijn bubbel leven. Dit resulteert in beter slapen en het ontwaken van mijn Ziele Zelve, wat heb ik haar gemist de laatste tijd. Mijn Ziele Zelve is dat deel dat kan communiceren met het Grootste van het Grootste, datgene wat verstopt zit achter het Kleinste van het Kleinste...Als mijn innerlijke zelve dan weer voldoende energie en kracht heeft zal mijn Ziele Zelve wel op de proppen komen met mooie voorstellen, gevoelens en inspiraties.

Op weg naar één Ziele doel mijn tweede boek: We-Duwen op eigenwijze...Het is bijna klaar, mijn Hartelijke Zelve moet nog wat schrijven, een spelling-en stijl corrector vriend(in)is nog aan het corrigeren, een lay-out daar moet ik het nog eens met mijn "ikken" over hebben en dan natuurlijk uitgeven...
Mijn Moederdag cadeau voor wie het kan helpen,
Nadia

11/04/2020
PAASMENSEN

Met Pasen voor de deur en in huis bekruipt me het gevoel om eens iets gewoons te schrijven in deze ongewone tijd. Ik zou liegen als ik er niet van wakker lig, ben sowieso een slechte slaper, nu heb ik tenminste een schuldige: het journaal... Neen ik ga de naam niet noemen van dat onooglijke kleine ding, die heel de wereld verlamt, niet in mijn schrijfsel, een uitdaging voor mezelf...
Ach weet je we leven hier alle vier in ons kot met een grote dankbaarheid voor alle mensen die het mogelijk maken om nog te leven in deze bizarre tijd. We hebben iedere dag eten en drinken, kunnen een badje nemen en op het toilet ons ding doen. We weten van elkaar dat we onze afstand in huis bewaren, als dat nodig is en geloof me dat is het soms. Hoewel we na een paar dagen allemaal onze plaats in huis hebben gevonden, niet evident voor de twee oudsten die normaal enkel in het weekend bij hotel mama inchecken. Pauline en Maxime hebben een virtuele band met de universiteit, van andere banden ben ik niet op de hoogte. Enfin Maxime heeft natuurlijk wel zijn vriendin, ze spreken af om samen eens te gaan fietsen of wandelen. Louise heeft nu, net als ik Paasvakantie, de weken ervoor had ze bergen taken, alsof die paar weken minder les het geheugen van alle "middelbare school leerlingen" zou wissen?? Ik hou het eerder op "resetten", misschien moeten we dat wel allemaal doen: "Opnieuw programmeren" met onszelf, de gedachten die ik had toen ik in de tuin werkte in de weken voor de paasvakantie. Het buiten werken bracht (brengt) rust in mijn hoofd. Met de geleidende uren die we kregen vanuit de ondersteuning was dat perfect. Er is in de tuin geen onkruidsprietje dat nog durft te groeien sinds mijn laarzen, schoffel en hark in de aanval klaar staan.
Daarom ben ik deze week begonnen om te zorgen dat mijn kot terug op een huis gaat lijken, aangezien de kasten en de ramen onze poetsvrouw heel erg missen ben ik hen deze week dan maar gaan "wrijven." Zo was het vroeger ook bij mijn mama, in de Paasvakantie deden we samen "de grote kuis!" Mijn rol was dan vooral de witte voile glasgordijnen vasthouden terwijl mama ze haakje voor haakje losmaakte. De gordijnen mocht ik naar de wasmachine brengen, een heerlijke job. Tussen het venster en de wasmachine was er een hele fantasiewereld, waarmee ik met de gordijnen op mijn hoofd of rond mijn lichaam gedrapeerd, de meest prestigieuze balzalen betrad of huwde met een denkbeeldige prins.
Ieder hoekje van het huis is gepoetst, ik heb een hele huisraad teruggevonden op de kinderen hun kamer: kopjes, glazen, lepels, lege flessen en blikjes... Een nieuwe regel is vanaf deze week gelanceerd door de minister van huiselijke zaken: "Er wordt niet meer in de kamer gegeten of gedronken enkel water is toegestaan!" Deze morgen vertrok Maxime met een aardappelmesje (ik heb er terug 4 sinds woensdag) een appel en een bordje uit de keuken richting gangdeur. "Maxime, denk aan onze nieuwe afspraak...!!" "Mama, dat is een snack, dat is geen eten...." "Dat is ook eten..." Mijn erfgenamen antwoordden in koor: "Ha, ha mama komaan doe ies normaal..." "Dat doe ik normale mensen eten in de keuken of buiten met een weer zoals vandaag." Zoonlief druipt af naar buiten, in de zon in de lig zetel met zijn appel en toebehoren om daarna terug naar boven te gaan... drie keer raden wat er nog stond naast de lig zetel. Neen, ik heb het niet opgeruimd, ik heb mijn zoon gevraagd toen hij naar beneden kwam om het op te ruimen. Want mijn medebewoners eisen dat ik méér dingen moet vragen in plaats van te "zagen," dus ik doe mijn best en dat vinden ze "goaled!" (lees: goed). Mijn woordenschat is er in deze paar weken danig op geëvolueerd: Ik weet nu dat: "IDK" niet betekent: "in de kabas" dat meedoen met een moeder dochter foto op FB" totally crinsh"is "note done" gewoon...dat "whohalla" iets positiefs of overdreven is dat je ook kan chillen online met de maten of gewoon alijse zitten in huis voor je netflix... Of die nieuwe woordenschat van mij nu foutloos is geschreven mijn excuses maar:"boeiuh."
Ondertussen zijn we ook dichter bij elkaar gekomen, we houden ervan om samen te eten aan tafel en 's avonds al eens wat langer aan tafel te blijven zitten om te praten over...alles. Wat zijn mijn kinderen groot geworden, jong volwassenen met een eigen mening, overtuiging en gedacht. We kunnen ook goede gesprekken voeren, voor wie na de vorige paragraaf te lezen zou gaan twijfelen.
"De wereld staat niet stil hé mama, de wereld zal ook nooit stil staan..." "Dat klopt, schat de wereld staat niet stil, maar mijn wereld stond stil op 10 juli 2013..." "Ja en nu draait hij door, anders maar hij draait." Ik ben trots op onze kinderen: "Sang, dat hebben we goed gedaan ze zijn naast jouw liefde, nog steeds het mooiste cadeau dat je me hebt geschonken."
De wereld is nu in quarantaine, maar stopt niet met draaien, zelfs de dood kan daar niets aan veranderen, dat lieve mensen zullen we zelf moeten doen, de wereld "anders" laten draaien. Niet gedacht dat mijn Nieuwjaarswens begin dit jaar zo letterlijk zou worden...mijn Nieuwjaarswens voor Pasen: "Laten we wat meer Mensen."

Zalig Pasen,
Nadia

27/03/2020
ALS BEREN ELKAAR BEGEREN 

Wie ons wat beter kent of wie mijn eerste boek heeft gelezen, weet ondertussen dat wij een beren koppel zijn. Deze 2 beren zijn vandaag precies 21 jaar geleden getrouwd, we deden dit niet in een berepak, dat kon mijn ultieme meisjesdroom niet aan. De knuffelberen, die door onze bruidskindjes gedragen werden, hadden een strik rond hun hals waaraan onze trouwringen hingen. Verder kregen de kinderen van mijn klas allemaal een berenknuffeltje met snoepjes in hun pootjes.

We hebben genoten van onze huwelijksdag, natuurlijk was die van ons het prachtigste van allemaal.... Hoewel ik denk dat iedereen dat over zijn eigen huwelijk denkt, tenminste als dat nog stand houdt!
Hoe zag onze dag eruit 21 jaar geleden?
07.00U: Samen opstaan. Weken ervoor had Sang gezegd dat hij de avond ervoor bij zijn moeder zou gaan slapen, niet dus.
08.00U: Sang maakt zich klaar, ik zit bij de Kapper.
10.00U: Sang haalt het boeket op en vertrekt naar Zaffelaere om zijn familie op te halen en met de bus terug te keren. Ik ga naar mijn broer en schoonzus een thee drinken met een cracotte.
10.30U: visagist komt schminken en helpen met aankleden.
11.30U: Aankomst van mijn beste vriendin met haar gezin, 2 kinderen van haar zijn onze bruidsmeisjes samen met nog een nichtje van Sang. Mijn beste vriendin is mijn getuige.
11.35U: De fotograaf is er.
11.50U: De ceremonie bus rijdt voor, Sang stapt uit en we doen alsof het lang geleden is dat we elkaar hebben gezien.
12.00U: Verrassingsbroodjes, koffie, thee, bubbels, fruitsap en...een vreselijk zenuwachtige ceremoniemeester. Een bruidsmeisje denkt er even aan om haar vettige vingertjes aan mijn jurk af te vegen maar wordt vlug een servet toegestopt.
13.00U: Waar blijven de BH en CDR... we moeten vertrekken...Sang belt met hen... ze wachten op ons aan de kerk, als ze de kerk van Stekene vinden...?!
13.30U: Iedereen in de oldtimer bus hilarisch!!
13.50U: De kerkklokken luiden feestelijk, we zien vele bekenden als we de kerk binnenstappen. Even kippenvel als ik denk aan het feit dat de kist van mijn mama in diezelfde kerk net een mand ervoor werd binnengedragen...Een kneepje in mijn hand en een knipoog van Sang, doen zo veel deugd.
14.00U: Eucharistie waar: de bruidsmeisjes aan ons komen vragen of die grote beelden in de kerk van chocolade zijn, onze ringen perfect passen, mijn schoonzus klaar zit met zakdoeken voor als er een traantje wordt weggepinkt, pastoor Ivan ons persoonlijk aanspreekt. Op het einde van de eucharistie worden we overvallen door heel wat kleutertjes. De allereerste kleuter, die bij mij heeft gezeten in begin jaren '90, is nu een schoolkind, ze leest op het einde van de mis een prachtige brief voor, nadien geven alle kleuters hun roosje af, de zakdoekjes van mijn schoonzus komen van pas...
15.00U: We hebben beiden de rijstregen overleefd. In de bus en achter de bus zit de ambiance er goed in. We vertrekken letterlijk met toeters en bellen.
15.30U: Fotosessie waar we allebei tegen op zien, daarom hebben we een fotograaf gekozen die het vervelend vindt om statische foto's te nemen. Hij neemt ons mee naar een vervallen boerderij, bij een gammele brug aan de Moervaart. De ceremoniemeester huppelt achter ons, of eerder mijn jurk, aan de arme man krijgt bijna een hartaanval als we ook nog op een verweerde schommel gaan zitten. Sang fluistert in mijn oor: "ik ben hem beu..." ik lach beleefd en hup...een foto!
16.30U: De kasteelklokken luiden als we voor onze feestzaal worden afgezet. Even onze kamer bezoeken, even samen zijn, ze kunnen ons beneden wel een half uurtje missen.
17.00U: Receptie, een kleutertje heeft een bordje met 2 pannenkoeken meegebracht, voor Sang en mij.
19.00U: We gaan aan tafel voor een heerlijk diner gevolgd door een spetterend feest.
23.00U: I feel it in my fingers, I feel it in my toes ... onze eerste dans, de vrienden kwamen rond ons staan met fakkels en kaarsen. Sang dacht even aan het verlies van zijn papa, ik aan mijn mama en papa. We voelden ons gedragen door de vrienden en elkaar, het was een warm moment.
Tijdens het dansfeest zie ik de BH lopen met een T shirt aan waarop een 2 talig opschrift staat.. daarna zie ik ook Sang lopen met diezelfde T shirt boven zijn hemd. De oude tante waarschuwt me dat er mensen rondlopen met een T shirt en dat die heel gek doen, ik antwoord dat ook mijn kersverse echtgenoot een dergelijk T shirt aan heeft. Ondertussen vragen de vriendinnen zich af waarom ik een hele dag door cracotjes eet en spuitwater drink? Enkele intimi weten het, anderen gissen: Sang en ik hebben voor nog een extra getuige gezorgd, ons eerste wereldwonder. Maxime wordt in oktober 21 jaar.
Zonder ons ervan bewust te zijn hebben die beren steeds een rol in ons leven blijven spelen... Bij iedere zwangerschap kwam Sang met een beer naar huis, zo eentje met muziek in, die iedere avond door manlief op mijn steeds groeiende buik werd gelegd. Toen Sang in de steriele kamer lag en we een huwelijksverjaardag vierden, had ik de dag ervoor een beertje afgegeven aan de verpleging, ze ging ervoor zorgen dat Sang het beertje zou krijgen de volgende dag bij zijn ontbijt. Vanaf toen is het beertje meegegaan bij iedere ziekenhuisopname.

Bij de voorbereiding van Sang zijn vertrek naar Elders zei hij: "Nadia ik wil de beer samen met jullie foto in mijn armen bij mij in mijn kist, kan je daarvoor zorgen?" De kerkklokken hebben voor Sang nog 1 keer geluid op 16 juli 2013, hij heeft onze beer meegenomen dat geeft me nu een beregoed gevoel om deze man te mogen liefhebben.

Liefs
Nadia

jump 31/12/2019

Trouwe lezers weten dat ik op het einde van het jaar geen jaaroverzicht maak, hoogstens enkele mijmeringen of bedenkingen. Met de gedachten dat ik een gevoel of gebeurtenis op een passend moment met de juiste persoon heb gedeeld, sluit ik 2019 bijna af. Onlangs kreeg ik een mooie spreuk doorgestuurd van een goede vriendin, het is voor mij de samenvatting van een heel jaar. "Als je me kent zoals ik een jaar geleden was, weet dan dat je me misschien wel niet zo goed meer kent. Ik ben persoonlijk gegroeid...   

Hoewel mijn pad, sinds de dood van Sang, geen enkele keer nog recht geweest is heb ik heel vaak via haarspeldbochten, de diepte vermeden. Dit jaar niet, ik heb gesprongen en vind het heerlijk! Ik ontdek wegen waarvan er zelfs geen stafkaart is geschreven, ik mag de ongerepte wilde natuur intrekken en zorgen voor kleine natuurwonderen. In de Kerstvakantie heb ik, bij gebrek aan een "Sissi film" een film gekeken over een weeskind, de film omschrijft perfect mijn nieuwe job. Net zoals het kind zelf, ze heeft dyscalculie, dyslectici een vorm van ASS, is zwaar hyper kinetisch, is ongemanierd maar zo eerlijk als goud, een grote dierenvriend, heel sociaal, creatief, sterk, zelfstandig en vindingrijk. Menig volwassenen noemen haar in de film: "Brutaal, onopgevoed, ze hoort niet thuis in hun deftig dorp!" Is dat zo? Kunnen wij zomaar te pas of te onpas onze mening uiten over wie er wel of niet bij mag? Kinderen moeten samenspelen zonder ruzie terwijl de volwassenen nauwelijks nog komen aan "samenleven." Soms heb ik het gevoel als ik mijn computer of een tijdschrift open dat het iedere dag Nieuwjaar is, we worden overspoeld door gepaste of minder gepaste wensen, ze trekken mijn aandacht onder de vorm van "quotes." Ik lees ze omdat ze meestal ongewild mijn netvlies raken en er voor mij, als HSP-er, niets anders overblijft dan erover na te denken. We krijgen raad en tips, we moeten: loslaten, vasthouden, vooruitkijken, gelukkig zijn of meer dingen doen die ons gelukkig maken, stilstaan, vallen, opstaan en weer doorgaan...De "Bond zonder naam spreuken," die vroeger 1 keer per maand in de brievenbus van mijn mama zaten, verdrinken bij deze dagelijkse overvloed. 
Ik beken zelf schuldig te zijn aan het bedenken van quotes. Hoewel het bij mij vooral gaat om iemand persoonlijk een hart onder de riem te steken door, met veel plezier, te spelen met taal: woorden bouwen en aan elkaar rijgen tot een betekenisvolle zin die stemt tot nadenken of een glimlach om iemand zijn lippen tovert. Ik schenk mijn bouwsel meestal persoonlijk aan een vriend of vriendin die het op dat moment nodig heeft en er dan, hoop ik, blij mee is. 
Dit jaar heb ik geen kerst- of nieuwjaarswensen geschreven... Behalve dan het ene "retrokaartje" via mijn 'snoetenboek.' Laatst las ik een artikel: "Zelfzorg is gezeik" Een citaat uit het artikel: "We wassen onze handen in onschuld, nadat we de ander op het hart drukken te zorgen voor zichzelf. Ziezo, als ze nu niet luistert, dan is het haar eigen schuld. Een overwerkt persoon ook nog eens opzadelen met een extra taak, is gewoon krankzinnig. Alsof de persoon niet zelf bedacht heeft dat uitslapen of iets fijn doen, zou kunnen helpen. Maar hé ons treft geen schuld we hebben immers raad gegeven." Het heeft me doen nadenken, want inderdaad één van de dingen die we tegenwoordig gemakkelijk zeggen tegen elkaar is: "Zorg goed voor jezelf!" Quote: "Je moet eerst goed voor jezelf zorgen voordat je zorg kan geven aan een ander." Dat is nogal wat... Iemand die zich niet goed voelt omdat die persoon: zorgt voor een oude mama, woelt met een hongerige baby, piekert over een nakend ontslag, veeleisende pubers tevreden wil stellen, een eigen huis uit de grond wil stampen, vecht voor zijn relatie, een rekening uit het rood wil krijgen, gezondheidsproblemen heeft of rouwt krijgt te horen: "Zorg goed voor jezelf!" Larry en apekool. Stel je voor, je bent zo goed bezig met te zorgen om je hoofd boven water te houden en dan krijg je nog eens te horen: "Zorg goed voor jezelf!" Alsof een persoon die aan het verdrinken is nood heeft aan het feit dat je roept: "Blijven drijven hoor!" Een absurd voorbeeld misschien maar zo is het wel... Zijn quotes, gebruiksaanwijzingen niet eerder voor computers, geneesmiddelen, reclamecampagnes, politici of IKEA kastjes? Vergeten we af en toe dat we mens zijn? Zoals het weeskind uit mijn film het noemt: "Mensen" we minder en sturen we daarom "quotes" de wereld in? Een zinnetje dat ruim genoeg is zodat het past voor iedereen vervangt geen schouderklopje, glimlach, knuffel of luisterend oor. "Zorg goed voor jezelf, sterkte..." gebruiken we liever dan: "Tot ziens, tot de volgend keer, ik denk aan jou of kan ik iets doen?" Net zoals ik na de begrafenis van Sang een heel cynische mening had over rouwkaartjes met innige deelneming of sterkte heb ik nu mijn bedenkingen over: "Zorg goed voor jezelf" uiteraard in 99% van de gevallen goed bedoeld maar als je erover nadenkt even oppervlakkig als: "Hoe gaat het met jou?"
Als het je niet lukt om voor jezelf te zorgen dan is er nog altijd wel één of ander 'gratis' Webinar die jou precies uitlegt hoe zielig je bent en daarna de perfecte coaching aanbiedt tegen een vriendenprijsje zodanig dat je niet meer zielig 'bent,' maar je zielig 'voelt.' Het enige wat ik hier zelf bij gevoeld heb is erg veel medelijden met mijn afgeslankte budget. Neen lieve coaching vriendinnen, ik ben niet bij jullie langs geweest. Met de quote van wijlen Sang in gedachten: "Zaken en vrienden moet je gescheiden houden," heb ik een ongekende coach gekozen, die als het aan mij ligt, ook onbekend mag blijven.

Mijn wens voor iedere lezer is dat we in 2020 met ons allen wat meer mogen "mensen." Indien je hulp nodig hebt rond "leren mensen" geef ik ze je graag, mijn deur heeft een bel, ik maak tijd voor een schouderklopje, een luisterend oor, een kop koffie of thee, een glimlach, een wandeling of een extra paar handen bij een klus. Als Google de 'quote' niet vindt die jij zoekt help ik ook heel graag, taal is nu eenmaal mijn ding, dat is het afgelopen jaar gebleken en zal toekomend jaar een tweede boek opleveren. Ik sluit graag af met de quote van het weesmeisje uit de film: "Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het kan!" Voor mij was het dit jaar springen over/van de berg en neerkomen in een prachtige vallei. Voor toekomend jaar wens ik aan ieder van ons dat we veel mogen "mensen." 

Liefs, 
Nadia