DEURTJE TOE DEURTJE OPEN

December, maand van de feesten, jaaroverzichten, Sisi, the sound of music en als we dan toch in Oostenrijk zitten het Nieuwjaarsconcert van de "Wiener Philharmoniker". Ik kan niet zeggen welke van de 3 bovenstaande uitzendingen ik het meeste heb gezien in mijn halve eeuw leven.

Op nieuwjaarsdag zit ik aan tafel met vader en zoon Strauss." Der schönen blauen Donau" brengt me naadloos bij de "Radetskymars". De kinderen, die vonden het vroeger maar niets, terwijl Sang en ik hen uitnodigden om te kijken, het was Pauline die al eens bleef staan om het sierlijke ballet bij de muziek te bewonderen. Sinds vorig jaar luisteren we met ons 4 naar het nieuwjaarsconcert, keer op keer zegt er wel iemand:" Weet je nog dat papa erop stond dat we naar dit keken?" "Ja, ik weet het nog, ik weet ook dat toen papa en ik nog kinderen waren we dit ook moesten kijken thuis."
Als kind deden we dat beiden op onze manier, Sang had zijn broer en zussen om te zorgen voor animatie, ik had mijn barbies, 2 ballerina's notabeen. Kleine kinderen worden groot als ze naar het nieuwjaarsconcert luisteren, mama's worden melancholisch als ze daarbij stilstaan, in mijn geval.  Morgen de eerste dag van het jaar, vandaag de laatste. Een jaaroverzicht sluit de deur met: de laatste keer een 'sweet sixteen' in huis, de eerste romantische citytrip van Maxime met zijn liefje, Pauline haar laatste dag zestien en haar eerste stappen als opdienster in ons lievelingsrestaurant, mijn eerste boek met een boekvoorstelling 'tot aan de hemel', de laatste dag van een halve eeuw leven. Alle eerste - of laatste keren 'alleen' afgewerkt, met de computer, letters, woorden een verhaal. Sommigen noemen dit eenzaamheid, ik noem het 'me time' 'mama en papa zijn' 'gewoon ik...'
Die nieuwe voordeur stemt me tot nadenken. Zo las ik onlangs: "Kun jij de angst voor het wegvallen elke dag inruilen voor het plezier van wat er is?" In alle opzichten vind ik angst een heel slechte raadgever. Iets niet weten is een voedingsbodem voor angst, dus ik weet graag veel! Ik weet dat activiteiten kunnen wegvallen, een glas in duizend stukjes kan vallen. "Wegvallen" tussen mensen, neen daar geloof ik niet in, zelfs niet door een ruzie, scheiding of (on)verwachte dood. Er is steeds een stuk "wij" in mij: mijn kinderen- broer- familie- vrienden- kennissen en medemensen in deze wereld. Maar vooral ook een "wij" in mijn hart: mijn mama- papa - meter, een nonkel en een tante (waarvan ik zielsveel hield) en Sang (de beste man van de hele wereld). Ik besef dat ik geluk heb gehad met zoveel onvoorwaardelijke liefde om me heen, dit al 50 jaar lang. Er blijft natuurlijk het gemis voor hun lichamelijke zijn, maar dat weegt niet door op de warme liefdevolle herinneringen die ik voel in mijn hart. Deuren sluiten of worden soms gesloten voor mij, maar Ik doe de nieuwe deuren open, ook al vind ik soms de sleutel niet en is de deur een loodzwaar ding die langzaam open gaat, de "we" in mij helpen duwen, de deur zal opengaan en me de weg wijzen.

De aandachtige blogger en lezer van mijn boek weet dat mijn pad vol kronkels is, ik hou niet van rechtdoor, ik ben een vrouw: "I like curves!" Tijden "vallen weg" maar FC de kampioenen en het nieuwjaarsconcert blijven altijd bestaan...
Voor 2019 wil ik graag met jullie een keertje "door de bocht" gaan. Wie gaat er mee?

Van harte voor 2019,
Nadia