EEN FOTO

Vanaf eind mei kreeg ik dagelijks berichtjes van de beheerders van de site dat meneer X of IJ mijn profiel leuk vond. Voor alle duidelijkheid we hebben het hier niet over mijn "looks" en sexappeal, we hebben het hier over een aantal standaardvragen die je als lid van die site moet invullen.

Omdat ik het zelf ook leuker vond om op de site te mailen met een Jan, Piet of Klaas dan met: dromer, onbekend, ikke, of een andere fantasieloze naam besloot ik mijn eigen voornaam te gebruiken. Andere profielvragen waren georiënteerd volgens 'The Big Five Persoonlijkheidstheorie.' Een belangrijk kenmerk van deze Big Five is dat de scores op de karaktertrekken normaal verdeeld zijn. Dat wil zeggen dat je volgens de test niet persé extravert óf introvert bent. Je kunt ook iets er tussenin zijn. "Een beetje van alles kan nooit kwaad" zei mijn mama vroeger. (Het was dan meestal haar beurt aan een desserten buffet). Mijn profiel had ik ingevuld, met de nodige humor en lichtvoetigheid maar ook ernst. Iedere dag kreeg ik van de site ook een beleefde melding dat profielen met een foto meer bezocht werden dan profielen zonder foto. Ook dat kon ik beamen, ik klikte sneller op een foto dan op een leeg vakje met een vraagteken. Dus op zoek naar een geschikte foto, uiteraard met kleren aan, een foto van mij in bikini is denk(hoop) ik onbestaande. Ondertussen had ik gereageerd op iemand die mij een vriendelijk berichtje had gestuurd, zijn foto was best aardig, hij had een olijke gezichtsuitdrukking. De mailtjes waren verrassend en vriendelijk. We waren het snel eens dat we het beiden zinloos vonden om heen en weer te mailen, telefoneren vond ik geen optie want dan moest ik mijn telefoonnummer geven. Van een ervaringsdeskundige had ik enkele "start to date" tips gekregen, daarin was je telefoonnummer doorgeven "not done!"
We spraken af in Antwerpen, op een zondag rond 16 uur. Mijn beste vriendin was op de hoogte en mogelijk nog zenuwachtiger dan mij. Ik zat aan een tafeltje toen de man van de foto binnenwandelde. Hij begroette me met een charisma wat mij wel aanstond. We vertelden eerst wat oppervlakkig over het werk, de site en onze familie. Over dat laatste was ik snel uitgepraat want buiten mijn broer en een oude tante is er niet veel meer over te vertellen. Mijn date had een grote familie met nog 2 ouders, beiden kranige tachtigers, die erop stonden om af en toe hun kroostrijk gezin van 5 uit te nodigen voor gezellig samen te zijn. Heerlijk zoals hij vertelde over die warme familieband, dat wou ik ook zo graag. In mijn hoofd zag ik mezelf al als de "pleeg schoondochter" en mijn kinderen, die zouden er dan direct een oma en opa bij hebben. Het gesprek vloeide over naar onze kinderen. Mijn date vertelde het vreselijke verhaal van zijn zoon die vroegtijdig op 19jarige leeftijd uit het leven was gestapt. Mijn hart bloedde, hier had ik geen woorden voor... Een man die op zijn profiel had geschreven: Ik heb van alles juist genoeg maar van niets te veel. Dat was het wat me zo aansprak in zijn profiel, hier was het begrip en ja hij had wel nog van iets te veel en dat was verdriet. Ik wou hem zo goed begrijpen. Deze date kon niet alleen maar met een koffie aflopen, het was ondertussen ook al 19 uur en we hadden beiden honger. Mijn date wist een leuk Italiaans restaurant, we besloten om daarheen te gaan, terwijl we naast elkaar stapten had ik spijt dat ik mijn hakken had aangedaan. Mijn date was een grootse man maar zijn benen waren wat kort. In mijn hoofd flitste ongewild deze voorlaatste zin voorbij. Foei, Nadia dat je daar nu aan denkt fluisterde mijn geweten. Bij de Italiaan lekker gegeten en vooral heel veel gepraat, niet meer zo heftig als daarvoor, daar heeft niemand wat aan en we wilden het gezellig houden. We hadden allebei onze rugzakken figuurlijk naast ons gezet en hadden beiden enorm veel respect voor elkaars rugzak.

Na het eten wou hij mijn rugzak wel helpen dragen en ik die van hem. We besloten meteen om nog een keer af te spreken, bij het begin van het daaropvolgende weekend, vrijdag. Omdat we beiden vonden dat de vrijdag soms nog wel de moeilijkste dag (lees: avond) van de week kon zijn. Ik keerde terug naar huis met op mijn mobiel 8 gemiste oproepen en 9 berichtjes van mijn vriendin: moet ik komen helpen, laat eens iets horen, ben je nu nog steeds niet bereikbaar, leef je nog? Even mijn vriendin een teken van leven gegeven, deze laatste nam daar natuurlijk geen genoegen mee: "En, en ...?" "En? blij dat ik was ingeschreven op de site, leuke man!"