ET SI C'ETAIT VRAI...
Wat doe je als het warm is buiten, de tuin kreunt om te worden aangepakt, er binnen een vierde wasmachine draait, de berg in de strijkmand groeit, de vloer in huis smeekt om te worden gedweild en een manuscript schreeuwt om te worden aangepast?
Ik laat de boel liggen, steek een goed boek in mijn handtas en ga een koffie drinken opeen terras. Met het verhaal dat bovenstaande titel draagt zit ik heel comfortabel in een hoekje met een boekje. Hoewel in een hoekje, naast mij zit een bejaarde heer in zijn eentje friet met biefstuk en een biertje te eten, ik vind dat altijd wat zielig en vraag me af wat die mens zijn verhaal is om zo alleen iets in een brasserie te gaan eten. Langs de andere kant van mij zit een bejaard koppel met daarnaast een jongere man die heel luidruchtig zijn verhaal aan het doen is: "Zeg, ma dat kan niet hoor ze heeft gewoon 'de kleinen' meegenomen naar Kreta, ik kan daar niet omrijden met de auto, dat is een eiland...Wat een mens, als ik dat had geweten, zou ik nooit met haar geweest zijn en al zeker 'die kleinen' niet hebben gemaakt, nu wil ik 'de kleinen' zij kan van mijn part in Kreta blijven."
Ondertussen lees ik mijn boek, een liefdesverhaal, Arthur vindt in de kast van zijn nieuwe appartement een vrouw die hij alléén kan zien, ze beweert dat haar lichaam in het ziekenhuis ligt. Ze is bloedmooi, verstandig en geestig, dit laatste in alle betekenissen van het woord. Arthur, de nieuwe bewoner, staat eerst ongeloofwaardig en sceptisch tegenover de mooie verschijning. Na wat heen en weer gekibbel besluit hij voor Lauren zo heet de vrouwelijke ziel, te zorgen. Het levert een aantal hilarische tafereeltjes op als Lauren ongezien mee gaat naar het architectenbureau waar Arthur werkt, ze stopt niet met praten en vragen stellen waarop Arthur antwoordt. Zijn collega's denken dat hij overwerkt is omdat hij steeds tegen zichzelf praat en raden hem aan vakantie te nemen.
Ondertussen geniet de oudere heer naast mij van een limoencello als nagerechtje, terwijl er langs de andere kant van mij wordt afgerekend. Vlak daarna, worden er tafeltjes bij elkaar geschoven en gaan er 4 kinderen samen met hun mama en papa zitten, het duurt even voordat ik opmerk dat de mama nog een baby in een draagzak op haar buik hangen heeft. De geschatte leeftijd van de gezinsleden ligt tussen de 0 en 8 jaar vermoed ik. Daar gaat mijn rustig plekje denk ik, samen met de oudere man langs mijn andere kant want die besluit om af te rekenen, handig want dan kan ik opschuiven (voorstel van de ober) nog een koffie bestellen en verder lezen.
Arthur besluit om het vakantievoorstel te aanvaarden zodat hij Lauren kan helpen, deze laatste begint als geest steeds meer gevoel en tastbaarheid te krijgen met de wereld en Arthur. Hij opent zelfs de deur van zijn auto voor haar, terwijl iedereen weet dat geesten daar gewoon doorheen kunnen. Zowel Lauren als Arthur zijn beiden een tijd eenzaam geweest voordat ze elkaar hebben ontmoet, Lauren door haar comateuze toestand, Arthur als jonge weduwnaar. Een geestige kus in het nieuwe appartement laat beiden niet onberoerd terwijl die kus, de glurende buurvrouw bijna een beroerte geeft, zij ziet immers enkel Arthur. Dit is een liefde die niet kan blijven duren op deze manier, Arthur moet Lauren redden, ze moet haar lichaam terug krijgen.
Naast mij hebben alle kinderen frietjes gegeten, samen met mama en papa, de baby heeft gedronken vanuit de draagzak. De 4 kinderen krijgen een lolly van de ober, omdat ze zo flink waren, dat vond ik ook, ik heb ze niet gehoord... Ik vraag de rekening want ik besef dat ik te lang koffie heb gedronken.
Vlug boodschappen doen, pasta maken, strijken, was ophangen, was in de machine steken en een We-Duwen schrijven. Nu maar hopen dat dit schrijven op mijn blog geraakt en dan wil ik weten hoe het met de wonderen, het geloof en de liefde afloopt.
Lieve groetjes,
Nadia
