GEEN TIJD VAKANTIE

Wat fijn dat jullie nog de tijd nemen om mijn schrijfsels te lezen. Met schaamrood op mijn wangen moet ik bekennen dat ik het even te druk had. Typisch die van het onderwijs, 2 maanden vakantie maar geen tijd voor te schrijven, hoor ik jullie denken.

Niets is minder waar, ik heb een 5-tal uitgeverijen aangeschreven, 2 ervan hebben mijn volledige manuscript gevraagd. Daarnaast heb ik van een vriendin de gegevens van een schrijfcoach gekregen, deze laatste persoon wou ook mijn hele manuscript lezen.
Dan was er 10 juli, Sang zijn sterfdag, 5 jaar geleden, het is het eerste jaar dat ik op deze dag in België ben, de voorbije 4 jaar was ik op vakantie (lees: vlucht). Dit jaar vertrokken de meisjes op buitenlands kamp met de scouts naar Finland op deze dag, er zat dus niets anders op dan thuis te blijven voor mij. Op 10 juli heb ik de meisjes in de vroege ochtend naar de luchthaven gebracht, daarna ben ik gaan figureren voor studio 100. 's Avonds ben ik naar zee gereden, omdat ik dat wou, alleen zijn met de zee voelt goed.
Toen ik thuiskwam en mijn mails bekeek, merkte ik een mailtje van de schrijfcoach op: De eerste feedback over mijn manuscript op 10 juli, toeval of kunnen ze hierboven toch een handje helpen? Ik lees alles woord voor woord, ik ben blij met de complimentjes maar begrijp direct zijn bedenkingen. Het zijn de dingen waaraan ik zelf al twijfel die deze meneer nu ook minder goed vindt. Ik deel een stukje van zijn mail graag met jullie...

Beste Nadia

Ik heb met bijzonder veel aandacht en plezier je manuscript gelezen en deel zoals beloofd graag mijn gedachten hierover met jou.

Je schrijft heel goed. Het manuscript is bijzonder vlot leesbaar, verteld met oog voor detail zodat je als lezer een tastbaar beeld krijgt van de dingen die je beschrijft, mooi taalgebruik ook, en vooral (dat is ook al een plus tegenwoordig) zonder fouten of kromme uitdrukkingen!!! Ik lees jouw verhaal niet zozeer als een verzameling van mango-momenten (zoals je ze zelf noemt), maar wel als een gedetailleerd verslag van wat 10 jaar leven met kanker allemaal doet met een gezin. Het komt bij mij in de eerste plaats binnen als een poging om orde te brengen in de gebeurtenissen waarop je door de ziekte geen enkele vat lijkt te hebben.

-Wat me geraakt heeft in je verhaal is de diepe liefde tussen jou en je man, die je heel mooi beschrijft. De verbondenheid die nooit plaats maakt voor fatalisme, ook al lijkt de strijd tegen de ziekte nog zo hopeloos, is treffend beschreven zonder ooit tranerig of sentimenteel te worden. Integendeel. Je beschrijft jullie relatie met chirurgische precisie, zelfs in het laatste deel wanneer je weet dat de strijd verloren is. Je schrijft ook een paar keer dat je tijdens het schrijven lijkt te proberen om een herinnering vast te leggen. Wel, daar ben je echt in geslaagd. Het mooie daarvan is dat je samen met je man en je kinderen een universum creëert, een bubbel waarin je alleen positieve energie toelaat. Ook al is het aan het einde van jullie parcours uitzichtloos geworden.

-Wat ik heel goed vind is dat het prachtig geschreven is, helder verteld. Je stijl trekt de lezer moeiteloos verder. Bladzijde na bladzijde slaag je erin weer nieuwe vergelijkingen of neologismen uit je pen te toveren. Daarnaast is het jouw grote verdienste dat je je echtgenoot, die ik uiteraard nooit heb ontmoet of heb gekend, zo levendig schetst dat ik als lezer na 20 bladzijden echt heel intens meeleef met jullie. Je hebt onmiskenbaar schrijf-en verteltalent!

-Wat ik mis in je verhaal is structuur. Je hebt een chronologisch verslag gemaakt in dagboekvorm en daardoor wordt het een eindeloze opsomming van anekdotes en gebeurtenissen waarbij niet altijd even duidelijk is wat nu belangrijk is hierin en wat niet. Uiteindelijk is het een enorme hoeveelheid aan informatie, ook heel wat medische informatie, die niet altijd even noodzakelijk is. Zoals je in je voorwoord stelt is het niet jouw bedoeling om een "start to mango"-handleiding te maken, maar wat dan wel je bedoeling is, blijft een beetje vaag. Een eerbetoon aan alle mantelzorgers of hulpverleners in de buurt van een patiënt is op zich heel nobel, maar het is als belofte aan de potentiële lezer wat mager. Ik lees in je verhaal vooral een roep om erkenning voor al die dingen die je onderweg moet incasseren, regelen, doormaken en ik onderschat dat zeker niet, precies omdat je dit zo goed beschrijft. Maar ik lees er weinig in over hoe je dat nu juist verandert als mens en precies dat zou een mooie ruggengraat zijn voor een verhaalstructuur.

-Wat ik anders zou aanpakken is de omvang van je manuscript. Ruw geschat denk ik dat je met dit manuscript makkelijk op een boek van 4 à 500 pagina's zou uitkomen. Dat is gewoon al veel te dik voor eender welk boek tegenwoordig, als het geen kookboek is. Als je dit verhaal met de wereld wil delen, moet je er dus flink in schrappen. Je schrijft als een trein, een TGV. Het leest ook zo. Maar de opeenstapeling van gebeurtenissen en anekdotes zonder duidelijke ontwikkeling behalve de strijd tegen de ziekte, put je als lezer op den duur uit. Ook de gedetailleerde medische informatie is bij momenten niet vanzelfsprekend om te verwerken tijdens de lezing. Dus daar zou ik sowieso al in schrappen.

-Blijf in elk geval schrijven!

Uit dit schrijven concludeer ik dat ik, net zoals Maxime recht heb op een tweede zittijd. Mijn zoon heeft 2 kleine vakjes opnieuw te doen voor zijn eerste jaar toegepaste economische wetenschappen aan de universiteit Gent, ik herwerk mijn manuscript. Ik weet precies daar waar het fout is gelopen, bij al mijn twijfels. Mijn manuscript krijgt voorlopig zijn oude titel terug: "Tot aan de hemel". Daarin zitten dezelfde mangomomenten maar zoals met ieder mangomoment het geval is, gebeurd het spontaan en is het niet gepland. Dit manuscript is geen mode dingetje, ik wil dat het als boek wordt geboren. Door mijn inleiding en titel heb ik me te veel gericht naar een specifiek publiek terwijl het boek een breder publiek kan bereiken. Zoals in de opmerking hierboven staat: mensen lezen boeken omdat ze zich afvragen wat zij dan zouden doen... Een aantal dingen moeten dieper, dingen, twijfels die ik er aanvankelijk heb uitgelaten moeten erin, de medisch-technische kant moet beknopter. Over de dagboekvorm moet ik nog eens stevig nadenken tijdens mijn tweede zittijd.

Mijn batterijen zijn ondertussen opgeladen aan onze Belgische kust, 4 dagen intense zeelucht met: een heerlijk gekke vriendin, het bezoek van een 'klein' ex kleutertje die ondertussen 20 + is maar nog steeds even lief is als toen.
Ik ben terug te vinden achter mijn computer of op de set van de opnames van de Vlaamse luizenmoeders met een 6- tal andere gekke (figuranten) moeders uit het eerste leerjaar van juf Els (Dottermans). Rest mij nog jullie te bedanken voor jullie massale steun op 10 juli, dit voor het geval ik vergeten ben te antwoorden op jullie berichtjes... Ik zat toen even in de hemel.

Fijne vakantie!

Nadia.