IN THE PICTURE
Naast het zorgen voor... het opvoeden van....zoeken naar... denken aan...tobben over... beslissen van... ben ik ook gewoon Nadia. Iemand die graag acteert, maar geen Studio Herman Teirlinck mocht volgen na haar studies aan de Normaalschool. De reden daarvoor was simpel, volgens mijn mama: "Als je ooit je brood wil verdienen met acteren dan moet je, als vrouw het bed induiken met iemand die belangrijker is dan jezelf." Een goed argument voor mij toen, ik had en heb mijn waarden en normen.
Het weduwe zijn en halftijds werken zorgen ervoor dat ik tijd over had om in te vullen. Sinds februari ben ik geregistreerd op een figuranten website. Hier kan ik me inschrijven voor clips, reclamespots of een figuratie in een tv serie of film. Via deze weg ben ik o.a. aanwezig, als publiek, speel ik mee in een soap, een nieuwe fictiereeks, drama of komedie. Ondertussen heb ik veel leuke mensen leren kennen, iedereen heeft zo zijn eigen verhaal waarover ik zou kunnen schrijven, ik hoop dat het ooit zover komt dat ik een verhaal voor iemand anders kan schrijven. Misschien een beetje overmoedig, omdat er nog niet één letter van mij is gepubliceerd. Mijn eigen verhaal: Een stukje mango is nog niet klaar en er zitten alweer andere verhalen in mijn hoofd. Het is de schuld van mijn vingers, die kunnen zo vlug niet typen terwijl ik denk, fantaseer of droom.
Ik wil jullie graag het verhaal vertellen van mijn eerste vriendin die ik erbij kreeg. Het was toen we in februari in het gerechtsgebouw van Gent, waren voor de opnames van een nieuwe fictiereeks die wordt uitgezonden op één in 2019: De twaalf zal de reeks heten. De ene dag was ik een fotoreporter die de mooiste kiekjes moest proberen te nemen van Johan Heldenbergh, Greet Verstraete en Peter Gorissen. De volgende dag was ik een advocaat die mijn cliënte wegwijs moest maken in het gerechtshof, heerlijk om te doen. Mijn rol als advocaat was overtuigend, de cast en de opnames bezetten een deel van het gerechtsgebouw. Geen enkele 'echte' cliënt, advocaat of rechter mocht passeren op de set. Toen ik terug wou keren naar mijn "beginpositie" hield een organisator van de opnames me tegen met de woorden: "Mevrouw, we zijn hier opnames aan het doen voor een nieuwe Vlaamse fictie reeks, kan u de andere uitgang gebruiken alstublieft?" Waarop ik antwoordde: "het is OK ik ben figurant." Hilarisch tafereeltje als gevolg. Tussen de opnames door vond ik meteen dat het klikte tussen mijn cliënt en mij, we hebben heel wat gelachen. Tijdens de lunch vertelde ze dat: ze in de budgetbegeleiding van Gent zat, een jeugd achter de rug had waarvan je zeker een film kon maken, ze ondertussen 7 jaar aan het vechten was tegen borstkanker, alleenstaande moeder was en werk onbekwaam was bevonden. Belangrijk: ze was in remissie, terecht, trots op haar halflange haren en haar dochtertje was voor haar goud waard. Jullie kennen vast haar dochtertje, het was het meisje dat als ballerina het reclamefilmpje voor de warmste week inleidde. Kippenvel kreeg ik ervan toen ik het zag in november op t.v. https://www.youtube.com/watch?v=6CuqPtXbWNQ
We hebben er een gezellige boel van gemaakt, zo gezellig dat Peter Gorissen even ons gezelschap verkoos boven dat van zijn bekende collega's of was het misschien om een sigaretje te roken met een super knappe figurante, die verschuilt achter haar tattoos, al een heel leven achter de rug heeft en sinds februari er minstens 1 vriendin bij heeft. Voor haar is mijn verhaal, ze heeft het vandaag de dag moeilijk, met dit verhaal laat ik haar weten dat ik trots ben op wat ze vandaag doet en wens ik haar veel sterkte! Het advocaatje is nog steeds heel trots is op haar cliënte!
Geniet van de warmte,
Nadia
