MAMA

Bewonderenswaardig en heldhaftig zijn zij, die vallen in dienst van land en volk. Niet minder diegene wie in vredestijd bij zware arbeid voor de hunnen vallen op het arbeidsveld. Een 52 jarige man uit Stekene is op maandag 30 juli 1973 plots overleden te Mantelon, Frankrijk. Zijn vrouw en 2 kinderen blijven verbijsterd achter.

Deze woorden zou je zo maar kunnen lezen in een krantenartikel van 45 jaar geleden. Het zijn helaas de woorden die mijn mama haar leven, vanaf toen, verder hebben bepaald. Ik was 4 jaar en herinner me hele rare flitsen van die nacht. Ik werd wakker, overal brandde licht in huis, beneden werd er gepraat, onbekende stemmen. Toen ik beneden kwam zag ik mijn mama zoals ik haar nog nooit had gezien een vuurrood gezicht en ogen vol tranen, ze wou opstaan van de tafel om naar mij te komen, maar ze kon het niet. Mijn broer liep heen en weer, zijn zelfde weg door de kamer, hoofd gebogen af en toe een vloek, het duurde even voor ik werd opgemerkt. Alleen mama, zij had me gezien, maar ze kon niets doen, ze leek wel verstijfd. Er werd gepraat, gehuild, gevloekt en ik huilde mee, waarom? Omdat mijn mama zoveel verdriet had, dan moest het wel heel erg zijn! Enkele uren daarna werd ik wakker in het bed van mama en papa in de armen van mijn mama. Mama keek naar mij, er rolden alweer tranen over haar wangen, ik gaf haar wel duizend kusjes. Mama vertelde me toen dat er iets was met papa, dat de mannen dit deze nacht zijn komen vertellen. Ik begon ook te wenen en zei: "Zie je wel ik had het hem nog gezegd dat hij niet mocht vertrekken!" Mijn papa was op zaterdag 28 juli vertrokken om te gaan werken als seizoenarbeider in Frankrijk. Het was altijd een heel drama met mij, toen papa vertrok, ik wou dat nooit en maakte daarom het afscheid extra moeilijk: huilen, pijntjes veinzen of zelfs gewoon een beetje ziek zijn, waren goede redenen voor mij, als kleuter, om papa heel dicht bij mij te willen houden. Wat ik toen niet wist maar nu wel was dat de liefde van mijn papa voor zijn gezin zo groot was dat hij ver van huis ging werken om een goed inkomen te verzekeren voor zijn gezin, terwijl mijn mama de dagenlange scheiding opving door het huishouden te doen en voor mijn 21 jaar oudere broer en mij te zorgen. Wat moet het pijnlijk geweest zijn voor mama om afscheid te nemen van haar grote liefde, waarvoor ze zelfs haar familie in Gent had achtergelaten. Afscheid nemen zonder elkaar nog te zien of te spreken. Van de dagen daarna herinner ik mij niets meer, wat ik nog weet zijn de verhalen die mijn mama en meter, de zus van mijn papa, mij later hebben verteld. Mijn meter heeft me op haar schoot genomen en verteld dat mijn papa was gestorven. Vanaf toen had ik besloten om iedere avond papa zijn pantoffels klaar te zetten, want je wist toch nooit als hij onverwachts terug kwam uit de hemel. Niemand, behalve ik, zat nog op de stoel van papa in de keuken, die was van papa en daar zat ik op als ik net als papa zo'n eitje at, zijn eitje.

30 juli 1973 Een dag dat mijn mama is gebroken en een "andere" mama werd. Ze heeft nog 26 jaar, op haar manier, gezorgd voor mij. Ze wou geen telefoon of kerstboom in huis, geen vakantie of luxe voor zichzelf, ze wou vooral haar dochter opvoeden tot een zelfstandig mens met waarden. Niet zo evident want ik ken dat kind van toen. Ik sluit graag af met iets dat ik deze morgen kreeg toegestuurd en zelf heb aangevuld: moeder worden is een wonder, moeder zijn een heel gedonder. Groot,klein, jong of oud we kunnen zo moeilijk zonder.

Voor alle mama's hier of Elders,
Nadia