SOMS MIS IK MEZELF
In 2004, toen Sang ziek werd, was er nog geen sprake van 'een mangomoment'. Het begrip is ontleend aan een reportage van Annemie Struyf, die voor de reeks "Via Annemie" op televisie een bezoek bracht aan een patiënte op de afdeling Intensieve Zorg*. Ze vroeg daar aan de patiënte wat haar plezier zou doen, waarop deze antwoordde dat het lang geleden was dat ze nog een mango had geproefd. Bij haar volgende bezoek had Annemie een mango voor haar meegebracht, wat de patiënte deed stralen van geluk. Na het zien van de reportage dacht ik aan mijn schrijfsels en de video opnames die de kinderen, Sang en ik hebben gemaakt toen Sang ziek was en in de steriele kamer lag. Op een zondagmiddag ben ik de videobeelden beginnen kijken samen met de meisjes, het zijn geen mangomomenten, maar stukjes mango die een warm gevoel van herinnering gaven.
Het afscheid tussen Sang en mij was iets persoonlijks, ik koester het in mijn hart als mijn kostbaar bezit. Mijn boek is geen kanker- of verwerkingsboek, mijn harde rouwen is voorbij, hoewel ik denk dat rouwen nooit overgaat. Er is een tijd geweest dat Ik niet alleen Sang miste, maar ook mijzelf, ik herkende mijzelf niet meer terug, begreep mezelf niet meer. Ik kon niet meer volgen met de wereld. De mensen om mij heen, leken een ander leven te leiden. Ik heb mijzelf met heel veel tijd opnieuw moeten vinden. Stapje voor stapje, met vallen en opstaan, telkens ik weer opstond, kwam er een stukje Nadia bij. Al die stukjes zorgen dat ik nog steeds Nadia ben, maar wel een andere, rijpere volwassener, versie. Iemand die er als vrouw, moeder, zus, vriendin, collega, auteur, mens weer staat. Ja ik mis Sang nog steeds, dat zal ook altijd zo blijven. De vanzelfsprekendheid van hoe het was, onze onvoorwaardelijke liefde mis ik. Het niet samen kunnen genieten van het opvoeden van onze kinderen maakt me triestig. Het blijft lastig, soms stom om niet alles met die ene te kunnen delen en dit nu in stukjes bij verschillende mensen te doen.
Ik mis mijzelf soms nog maar niet de hele tijd. Ik ben, denk ik, klaar om te werken aan een andere vanzelfsprekendheid. Hoewel het in het bos van de 40+ singels gevaarlijk vertoeven is. (Sommigen durven zelfs avances te maken als hun vrouw nog vecht tegen onrecht.) Op het vlak verliefd (denken te) zijn, heb ik al wat nieuwe ervaringen opgedaan. Positief waren deze tot nu toe uiteindelijk niet, mijn blik is daarin verward. Kan ik nog wel verliefd zijn? Toch heeft deze vraag mij dichter bij mezelf gebracht. Mensen ontmoeten elkaar met een reden, het wordt iets moois, of een teleurstelling, het wordt sowieso een ervaring. Mooi meegenomen als het op mijn pad komt, maar niet nodig om verder te leven. Het leven met Sang was intens, zijn dood onvermijdelijk, een levensles, die ik absoluut liever niet had gehad. Alles heeft zijn reden, ik denk het niet, voor de dood is geen reden, zeker niet als je geen volledig leven hebt mogen leiden. Omdat het is zoals het is, ben ik wie ik ben Nadia 2.0 steeds zorgend en verzorgend, creatief regisseur van mijn leven met botsingen, hartelijk en eerlijk, soms wat impulsief maar steeds met een speciaal kamertje in mijn hart en krassen op mijn ziel.
Het pad bewandel ik op mijn manier samen met mijn kinderen, ik ben blij met elke bijzondere ontmoeting, verbinding, inzicht, lichtpuntje of doorbrekend zonnestraaltje. Ik stort me met passie op mijn boek: Een stukje mango en hoop dat er een uitgeverij is die met me mee wil gaan. Ik wil jullie, alle blog lezers, alvast bedanken om me op deze manier te volgen en te steunen.
Prettig weekend,
Nadia
*https://www.vlaamswoordenboek.be/definities/term/mangomoment
