TOT AAN DE HEMEL

Het liefste wil ik hier uitpakken met een gedrukt exemplaar van mijn manuscript, helaas dat laat nog wat op zich wachten. Normaal, want mijn afgewerkte tweede versie heb ik pas vorige week naar enkele uitgeverijen verstuurd...
De tweede versie is beter dan de eerste vind ik zelf, het is veel meer van mij, het is mijn kindje. Ik kan dus op mijn gezegende leeftijd, zoals Sarah in het Oude testament zeggen: "Ik ben zwanger!" Het zal een boek zijn en het heet: "Tot aan de hemel..."Ieder woord is geparfumeerd met herinnering, vanuit een dankbaar hart met zachte vingers open gemaakt en opgeschreven.
Zoals bij een zwangerschap zit de inhoud goed, de lay-out zal normaal gezien in samenspraak met de uitgever gebeuren, toch droom ik zoals een echte moeder hoe haar kind er zal uitzien...
Deze namiddag heb ik thuis mijn spulletjes van school op zolder opgeruimd. Ik werk dit schooljaar niet meer in mijn oude vertrouwde klasje.
Dat is een gevolg van een artikel 21 van de wet van 13 juni 1966... Deze wet zegt dat ik als weduwe enkel recht heb op het weduwenpensioen als ik voldoe aan een inkomen grens die, volgens mij ook nog dateert van dezelfde datum. Dit zijn de woorden die ik per aangetekend schrijven in april heb ontvangen. Zo ben ik voor schooljaar 2016-2017 in overtreding gesteld en hebben ze mij vriendelijk verzocht om het verschuldigde bedrag terug te geven dit dan weer volgens artikel 1410bis. Bij het lezen van dat alles kreeg ik bijna een miskraam...
"Ja, niets aan te doen maar dit is eigenlijk goed nieuws..." zei mijn financieel adviseur. "Goed nieuws, waarom ben ik dan niet blij?" "Helaas dat is de wet, maar dat betekent wel dat je het maximum hebt gehaald! Je hebt geluk sommige mensen worden gewoon geschrapt van het weduwepensioen." "Hoe zit dat dan met mijn boek? Niet dat ik hiervan rijk wil worden, maar dan kan ik dit niet publiceren, omdat ik al aan 'het maximum' zit?" "Dat is iets anders, figureren, een boek schrijven, dat is kunst, dat hoort niet bij die wet." Oef, ik kan dus gewoon lekker verder zwanger zijn. Ik kan ook nog blijven werken maar dan wel minder uren. Vanaf dit schooljaar werk ik nog 10 uren. Ik vind dat mijn kleutertjes een eigen juf nodig hebben, niet een juf die er maar 10 uurtjes is. Op school heb ik een andere functie, ik mag het zorgteam versterken, een uitdaging die ik met veel plezier aanneem.
Deze namiddag ruim ik de zolder op, ik word opgehouden door een herinnering of in dit geval een souvenir. Een herinnering is een ervaring uit het verleden die in het geheugen is opgeslagen en die men zich voor de geest kan roepen, deze ben ik helemaal vergeten, de kinderen ook. We weten niet meer wie de tekening gemaakt heeft, maar ik vind het een prachtige cover voor mijn 'foetus boek.'